Niemand zit te wachten op jouw verhaal

Tenminste, dat fluisterde dat gemene stemmetje in mijn hoofd nogal irritant vaak. Voor anderen schrijven? Geen probleem. Blije klanten, dolenthousiaste collega's ;). Maar zodra ik voor mezelf een blog moest tikken? Paniek! Wat als niemand het leest? Wat als ze het wel lezen en denken: Wat een dom geleuter.

Er is een term voor die angst: Rejection Sensitive Dysphoria. Klinkt als een aandoening, maar het is gewoon je brein dat drama maakt. De angst om afgewezen te worden, of uitgelachen. Alsof je bij elke negatieve comment een stomp in je maag krijgt.

Toch blijf ik schrijven. En hoe vaker ik dat doe, hoe minder dat stemmetje te zeggen heeft. Niet omdat elk stuk viraal gaat (dat is me precies één keer gelukt), maar omdat heb geleerd dat mijn verhalen niemand hoeven te pleasen. Ze hoeven alleen echt te zijn.

Dus nu schrijf ik wat ik wil. Soms raakt het iemand, soms niet. Wie het niks vindt, scrolt lekker door. Maar wie blijft hangen? Die is precies de juiste lezer.

En dat geldt ook voor jou. Dus ga schrijven. Laat ze maar kijken. Of niet.

Previous
Previous

Hieperdepiep! 5 jaar (5 jaar!!) Flom & Co.

Next
Next

AI?